Ik ben graag creatief bezig ziet u. Zo schreef ik in de jaren aan het begin van de middelbare school poëzie, als het die naam mag dragen en ver daarvoor teksten voor niet bestaande liedjes op bekende melodietjes, zoals ik ook mijn vader vaak had zien en horen doen. Maar naast de tekstuele uiting van mijn innerlijke belevingswereld ontstond de drang om ook op een visuele manier manifestatie te geven aan de beelden die zich schuilhouden in mijn hoofd.

Er was slechts één probleem dat zich als een donkere wolk uitstrekte over mijn visueel creatieve leven: Ik teken als een 5 jarige, schilder als een 4 jarige en mijn handen zijn te groot voor het bouwen van miniatuurmeubels voor bijvoorbeeld poppenhuizen, zoals overduidelijk werd gemaakt door de handarbeiddocent op de middelbare school.

Het was dan ook pas jaren later, in 2008, dat ik besloot om een tweedehands Canon EOS 400D aan te schaffen om zo deze creatieve blokkade te omzeilen. De camera die mij het medium zou laten ontdekken waarmee ik, in de jaren die zouden volgen, daadwerkelijk mooie beelden zou (kunnen) maken zonder daar motorisch talent voor te hebben. Het enige dat ik moest doen was de beelden creëren, mijn camera erop richten en afdrukken. Nu is het natuurlijk niet zo simpel, maar het bood voor mij de creatieve uitlaatklep waar ik al heel lang naar op zoek was.

Nu, heel wat jaren en ontelbare foto’s later, ben ik nog steeds bezig met creëren, met zoeken en leren, want in de fotografie sta je nooit stil. Er zijn dan ook geen vaste paden die je moet bewandelen. Je kan alle kanten op, te allen tijde, en dat geeft het een gevoel van vrijheid. Het enige waardoor je wordt beperkt is je eigen fantasie. Fotografie is dan ook pure magie, het vangen van het moment, het stoppen van de tijd op een digitaal canvas, een moment in een tijd die nooit meer zal terugkeren.

Ik wil graag afsluiten met een strofe uit een schrijfsel dat ik ooit op papier heb gezet over de fotografie, die goed samenvat wat ik als (portret)fotograaf vaak van heel dichtbij mee mag maken:

The artificial light bounces off of your skin. Diffused but direct, soft but intense. Your ethereal beauty being a surreal manifestation of time and times passed. I close my eyes to instill this moment, while I open the curtain to freeze it, stopping time from ever moving forward. A memory imprinted on paper, and off paper, never to be the same again.